Harcerski Ośrodek Wodny

Załoga jest jak rodzina

Kapitan jest jak Bóg

Łódka i morze są jak jeden wielki dom...

Żeglowanie przypomina świat zwykłych śmiertelników,

Lecz żeglarze to nie ludzie bez siły, odwagi,

Chęci zdobywania nowych lądów.

Więc kim jesteś

A kim chciałabyś być...

Gdy jacht zanurza dziób

W mgły głębokie toni

Ty stoisz tu samotnie na brzegu....

I tylko mała łza spływa po policzku....

Co dzień stoisz tu

I wbijasz wzrok w horyzont

A serce ściska ci nadzieja,

że na morze wypłyniesz też.

Minął rok, dwa lata, dziesięć

A ty czekasz w tym samym miejscu.

Przyprószone siwizną włosy

Owiewają twarz pociętą starością.

Pomarszczone ręce i policzki,

Lecz oczy te same

Szukają żagli

A serce jak zawsze pełne nadziei....

Płynę, płynę...

Kiedy jestem na łodzi

Spostrzegam niesamowite zjawiska...

Czy widzieliście kiedyś drzewa

Tańczące z obłokami na niebie?

Jak niesamowity jest szum wody,

Ślicznie wygląda żagiel pochylony wiatrem...

Tak piękny jak tiara w starożytnej Grecji.

Czy tylko ja to widzę?

Czy to moja wyobraźnia?

Tego nikt nie wie....

„Do zwrotu przez sztag, grota szot wybierz!"

na każdym kroku słyszę.

„Hej kamizelkę, odbijacz przynieś!"

wiatr w powietrzu te słowa pisze.

W oddali widzę łąkę kwiatów białych-

Żagli przyozdabiających omegi, polarisy...

Te, pełne żeglarzy dzielnych i wytrwałych,

Zwinne i dostojne jak ibisy.

O! Tam z drugiej strony

Widać małe optymisty!

Mkną wszystkie białe i granatowe.

A na nich młodzi marynarze

Z twarzami pokerzysty.

Gdy widzę te wszystkie wodne cuda

Odpływam w marzenia, bujam się w chmurach.

I choć przyjemności zwykle krótko trwają

Pamiętam, że co rok się powtarzają...

Morze o dużych falach

Wygląda niczym obraz.

Drakkar na nim płynący

O galionie jak kobra.

Łódź długa na 4 metry

Maszt z drzewa brzozowego.

Na burtach widnieją tarcze

Koloru żółto-czarnego.

To symbol wikińskiej odwagi

2 miecze na krzyż złożone.

W tym tarcza wodza plemienia

Wszystko dobrze ułożone.